سفر به مراغه

بسمه تعالی

مراغه شهری است که گویا خداوند متعال آن را الگوی زیبایی، سرسبزی و نشاط طبیعت قرار داده است که بیننده را متحیر می کند و اگر چشم بصیرتی وجود داشته باشد در برابر حضرت حق متواضع

چشم بگشا که جلوه دلدار                  متجلی است بر در و دیوار

بی شک از نظر پیشینه فرهنگی بر تارک اعلی می درخشد.

تار و پود تاریخ دیرپای شهرستان مراغه از علم و معرفت و فرهنگ بافته شده و زاینده تمدن بوده است. ایجاد دانشگاه و رصدخانه در قرن ششم که افاضل و بزرگان علم و معرفت را از سراسر جهان جذب می کرده است حاکی از حیات طیبه مردم این مرز و بوم است. حضور و سرمایه گذاری مردم در ارتقاء فرهنگی و تامین نیازهای جامعه کم نظیر است. اولین مدرسه مراغه بنام "احمدک" که به همّت یکی از خیّرین ساخته شده است در سال 529 هجری قمری دایر بوده و نخستین مدرسه به سبک نوین در مراغه به نام مدرسه "سعدیه" با همت خیّری به نام "محمد علی طبیب خوئی" ساخته شده است.

مجمع خیّرین مدرسه ساز مدارس زیادی را احداث و به آموزش و پرورش اهدا کرده است. هم اکنون 15 مدرسه در دست ساخت دارند و روز 15/6/1392 کلنگ سه مدرسه توسط این مجمع به زمین زده شده است و این نهاد مقدس در سال گذشته اولین رتبه را در سطح استان داشته است.

خیّرین در زمینه سلامت و ساخت و ساز بیمارستان و مسکن برای مردم بسیار تلاش کرده اند.

زنان خیّر مدیریت موسسه ای بنام "زنان بی سرپرست" را به عهده دارند که کاری بسیار ارزشمند است.

توفیقی حاصل شد بنده روزی را خدمت تعدادی از فرهیختگان این شهرستان باشم، چند نفر از اعضای شورای شهرستان حضور داشتند. همه آن ها را انسان هایی فاضل و عارف و خیّر یافتم و به انتخاب مردم شهرستان مراغه درود فرستادم. در بین آن ها مردی بلند قامت در ادبیات ترکی و فارسی دیدم که در 15 موسسه خیریّه عضو بود و خود از خیّرین به نام شهرستان بیشترین آراء را در شورای شهر در انتخابات اخیر آورده بود ولی تواضع و فروتنی این بزرگ مرد اجازه نداده بود به عنوان رئیس شورا کاندید شود. البته الحق و الانصاف رئیس شورای شهر هم انسانی صمیمی و امیدوار بود.

در مجموع قله انسانیت را بسیار وسیع یافتم و به این نتیجه رسیدم که هر کس این جایگاه را تماشا کند باید شاکر حضرت حق باشد.

این انسان ها برای ایجاد و کیفیت بخشی به دانشگاه هم بسیار تلاش کرده اند، تعدادی از جان مایه گذاشته اند و خود را به خطر انداخته اند و تا حدودی هم موفق بوده اند ولی از آن جا که دانشگاه سال ها وابسته به دانشگاه تبریز بوده است و چند سال بیشتر از استقلال آن نمی گذرد از نظر فضا و جایگاه علمی متناسب با پیشینه فرهنگی و توانمندی های انسانی مردم مراغه نیست.

فرهیختگان حاضر در جلسه هم به این امر واقف بودند و تاکید داشتند که باید در این زمینه مطالعه و برنامه ریزی نموده و در جهت ارتقا کمی و کیفی دانشگاه تلاش کنند.

خوشبختانه دانشگاه روسای سخت کوشی داشته است، هم اکنون هم فردی متعهد و دلسوز به نام آقای دکتر "محمد زادشکویان" در جهات گوناگون برای توسعه و ارتقای نظام آموزشی دانشگاه تلاش می کند. او پتانسیل های مراغه را شناخته است و تصمیم گرفته است با همّت نیک اندیشان و نیکوکاران مراغه موسسه ای به نام ستاد توسعه دانشگاه مراغه را هم بر آمار موسسات خیریّه شهرستان بیفزاید. حاضرین در جلسه با شرافت متعالی متعهد شدند در تاسیس این نهاد دانشگاه مراغه را یاری کنند.

انشاا... که موفق باشند.

در پایان برخود فرض می دانم از همراهی و مهمان نوازی کلیه عزیزان در مدیریت آن دانشگاه صمیمانه تقدیر و تشکر نمایم و از خداوند متعال آرزوی توفیق ایشان را دارم.

علی محمد الماسی – 12 شهریور 1392